First Entry....with recently Songkran festival....

  Photo keep our memory alive....keep little things we 've found...people we've met...and also big events in our life...compose our mind with old memory likes poems ...our thought, our point of view were passed on len and showed on photo..

         

      สงกรานต์ 2011...ที่บ้านสวน อำเภอฝาง อาจจะแตกต่าง แต่ก็สงบเงียบและน่าจดจำ จากชีวิตคนเมืองที่อยู่กับฝุ่นควัน และห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เมื่อได้หวนกลับไปใช้ชีวิตชนบท แม้เป็นชั่วเวลาสั้นๆ ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอด มีชีวิตอยู่กับต้นไม้และสายลม.......บางทีก็อดคิดไม่ได้ เราดิ้นรนกันไปเพื่ออะไรและเพื่อใครกันนะ....................

บทกลอนเก่าเก็บ ที่จดไว้นานนับสิบปี แล้วก็ไม่ได้จดชื่อผู้แต่งมาด้วย กลับมาอ่านทีไร ก็เกิดความรู้สึกที่คละเคล้าไปทุกครั้ง บางบทก็ทำให้รู้สึกเศร้า บางบททำให้อิ่มใจ บางบททำให้อดเหงาลึกๆไม่ได้ ในขณะที่บางบททำให้คิดอะไรๆต่อยอดไปได้อีกมากมายเหลือคณา....แต่ละคนเมื่อได้อ่านก็คงรู้สึกแตกต่างกันออกไป ตามการตีความจากประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาชีวิตของแต่ละคน.........

 

หนึ่งในกิจกรรมกลางแจ้งไม่กี่อย่างที่รัก เพราะไม่ใช่บุคคลประเภท out-going เสียเท่าไหร่ คือปั่นจักรยาน โดยเฉพาะถ้าได้ปั่นในสวน ในท้องนา ในบรรยากาศธรรมชาติ เวลาลมเย็นปะทะหน้า ได้เห็นวิวรอบตัวที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ รู้สึกได้ถึงอิสระในชีวิต บางครั้งนึกอยากจะปั่นไปข้างหน้าเรื่อยๆ....บนถนนที่ไม่มีจุดสิ้นสุด...

ท้องฟ้า มีเสน่ห์ และสร้างแรงบันดาลใจให้มนุษย์เสมอมา โดยเฉพาะท้องฟ้ายามรุ่งสาง และยามอัสดง ทำให้เราอยากเป็นนก บินไปให้สุดขอบฟ้า แต่เราหารู้ไม่ว่าเราไม่เคยบินไปได้ไกลกว่าขอบฟ้าในหัวใจ..

ผีเสื้อ คือสีสันแห่งฤดูร้อน มีชีวิตอวดปีกสวยอยู่เพียงชั่วเวลาสั้น ก่อนจะลาจากโลกไป .....ต่างอะไรกับชีวิตคน.....ที่แสนสั้น

                               
                        นกของความคำนึงบินถึงไหน                              บินมิถึงซึ่งใดกลับไหวตก
               บินมิถึงครึ่งใจกลับไหววก                                             กลับมาสู่ ห้องรก ของเรือนร้าง
               มาสู่ห้องหมองไหม้ไร้ชีวิต                                            บางหน้าต่างปิดมิดทุกทิศข้าง
               ลมเฝ้าเคาะจากไปอย่างไหวว้าง                                   แดดเฝ้าคอยจนจางกระทั่งพลบ
                       นกของความคำนึงบินถึงไหน                               ทุกแดนถิ่นบินไปไม่รู้จบ
               ฝ่าลมแรงโบยเร้าเงาแดดลบ                                         ผ่าคืนงามสงบพบรุ่งเช้า


                       ฉันเสาะหารอยยิ้มริมหน้าต่าง                               ในทุกทุกเส้นทางอย่างรู้สึก
              นกข้างในชีวิตความคิดนึก                                             ได้กู่ร้องก้องกึกลึกและไกล
              เห็นฉันไหมในกรอบขอบหน้าต่าง                                  สองแขนกางต่างปีกกระพือไหว
              มิต้องคอยต้อยตามคอยห้ามใจ                                      ต่อทุ่งเช้าเยาว์วัย......บินไปแล้ว